Podvodna fotografija je tehnika stvaranja fotografija ispod površine vode. Ona u velikoj meri zavisi od opreme, uslova snimanja, osvetljenja itd.
Istorija podvodne fotografije započinje 1856. godine kada je englez Vilijem Tompson snimo prve fotografije na šest metara dubine. Iste godine, nemački inženjer i konstruktor podmornice Vilhelm Bauer pokušao je da napravi nekoliko snimaka fotografišući kroz okna svoje podmornice. Prve uspele podvodne fotografije snimio je francuski biolog i doktor nauka Luj Butan 1893. godine, zajedno sa Žosefom Davidom u Sredozemnom moru. 1899. godine, Luj Butan je počeo da koristi fotoaparat s prvim podvodnim magnezijumskim blicem kojim je uspeo da snimi fotografije na dubini od čak 50 metara.
Džon Ernest Viljemson je 1907. godine snimio prvi podvodni film. Prve podvodne kolor-fotografije s prikazima riba nastale su u Meksičkom zalivu 1927. godine, a snimili su ih fotograf časopisa National Geographic Čarls Martin i ihtiolog dr Vilijem Longli. Martin je za snimanje koristio fotoaparat u kućištu, a za osvetljenje magnezijumski prah. On je sarađivao i sa arheolozima, fotografišući podvodna arheološka nalazišta. Tridesetih i četrdesetih godina Austrijanci Lote i Hans Has napravili su na hiljade podvodnih fotografija. Nakon Drugog svetskog rata, pored fotografisanja, Has i supruga se se posvetili snimanju filmova i emisija.
Vreme nastanka Hasovih filmova ujedno je i period razvoja savremene podvodne fotografije. Pored novih tipova fotoaparata, istovremeno je dizajniran i autonomni aparat za ronjenje koji je omogućio omasovljavanje ronjenja. Pedesetih godina Čarls Martin započeo je saradnju s Žak-Ivom Kustoom, i 1956. pratio je Kustoa na njegovom brodu ”Kalipso” od Tulona do Sueckog kanala. Rezultat ove saradnje bilo je oko 1200 kolor-fotografija. Naredne godine Žan de Vuters je u saradnji s Kustoom osmislio specijalni fotoaparat (Calypso-phot) s brzinom okidača 1/1000 sekundi. Nikon je, takođe, započeo proizvodnju sličnog fotoaparata – Nikonos. Prvi se pojavio 1963. i nazvan je po Vutersovom i Kustoovom izumu Nikonos-Calypso. Veliki doprinos savremenoj podvodnoj fotografiji dao je i francuski inženjer Dimitri Rebikov pronalaskom elektronskog blica, nekoliko vrsta podvodnih kućišta za fotoaparate malog formata i mnogim drugim tehnološkim izumima. U narednim decenijama dvadesetog veka tehnika je nastavila da se usavršava i podvodna fotografija je napredovala.
Glavna prepreka za podvodnu fotografiju jeste gubitak boje i kontrasta na većim dubinama usled nedostatka svetla. Duže talasne dužine sunčevog zračenja (žuta, crvena ili narandžasta boja) se brzo apsorbuju u vodi i na taj način golom oku sve izgleda plavo-zeleno. Gubitak boje se osim vertikalno, dešava i horizontalno, te predmeti dalje od kamere mogu izgledati bezbojno i nejasno. Drugi efekat koje stvara okruženje je vidljivost. Voda je retko dovoljno bistra, a rastvorene i lebdeće čestice mogu smanjiti vidljivost i dovesti do apsorpcije ili rasipanja svetlosti.
Ovaj problem se rešava kombinacijom dve tehnike. Prva je da se kamera što je moguće više približi predmetu fotografije, smanjujući na taj način horizontalni gubitak boje. Druga tehnika je upotreba blica koji treba da vrati boju predmetima pod vodom.